Choco Mummy

Het was weer zover. Mijn craving naar een flinke shot chocola, en dan heb ik het niet over een blokje van de welbekende koetjes repen. Nee nee de echte craving, de craving die alleen voorkomt bij de crackheads (zoals ik het noem). Hier komt de uitleg À la Lleta:

Je neemt een hap en je krijgt een flash waarin je een paar minuten super high wordt, maar daarna komt de crash en je stort in alsof je in een rollercoaster zit. Je bent meteen depressief, het leven ziet er zwart uit, niets heeft nog zin, alleen die volgende hap is nog van belang. Een allesoverheersende trek neemt van je over van top tot teen, je voelt je gevangen in jezelf en je wilt uitbreken maar kan het niet, alleen wanneer je die volgende hap neemt ben je die negatieve gevoelens direct weer kwijt. Maar na een paar minuten zit je er weer middenin, en vaak nog heviger.

Oke misschien heel erg overdreven, maar ja had je anders van me verwacht? Dus mensen in het kort, gisteravond heb ik een asociaal stuk brownie gebakken en een nog asocialer stuk naar binnen gewerkt. Na dit festijn was ik flink, en dan bedoel ik ook FLINK, misselijk geworden. De reden voor deze lichamelijke uiting kan misschien ook zijn gekomen door het uitlikken van de beslagkom en het aflikken van de mixers (en niet doen alsof jullie deze gierige actie nooit hebben ondernomen!) dus eigen schuld..

Maar er is is toch iets moois uitgekomen, waar ik zelf toch wel trots op was, mijn kunstwerk genaamd 'Choco Mummy'. Enjoy!